درددل دانش‌آموزان‌شین‌آباد در گفت‌وگو با روزنامه‌ی «قانون»

 نویسنده : مهرشادایمانی

سیما مرادی:

نمی‌خواهم هیچ‌وقت برای دولت کار کنم زیرا به همه ما بچه‌های شین‌آباد ظلم کرد.

برای دولت سخت نبود که هزینه درمان ما را کامل بدهد و ما را به خارج از کشور بفرستد تا به زندگی عادی بازگردیم اما نکرد.

شادی‌ابراهیمیان:

من دیگر خواسته‌ای از مسئولان ندارم و به جایش یک‌سوال از آن‌ها می‌پرسم که اگر فرزندان خودتان هم گرفتار چنین وضعیتی می‌شدند، به همین شکل برخورد می‌کردید؟

یعنی سهم ما بچه‌ها از پول نفت این مملکت بهبودی‌مان نیست؟ تصور می‌کنم که هست

نادیه صالح:

تا کنون چهار نفر از ما ۱۲نفر، دست به خودکشی زده‌اند. ما مدام به خودکشی فکر می‌کنیم

اسمعه دروی:

شاید برای‌تان جالب باشد که ما حتی نمی‌توانیم کارت ملی بگیریم زیرا انگشت‌های‌مان از بین رفته است و اثر انگشت نداریم. ما از این حق هم محرومیم.

آمنه راک:

من علاوه بر دردهای مشترک ناشی از آن حادثه، بی‌پدر هم شدم. چند وقت پیش پدرم رفت و من را با تمام این مصیبت‌ها تنها گذاشت. پس از فوت او احساس کردم یک‌بار دیگر سوختم. هر شب تا ساعت دو نصف‌شب گریه می‌کنم

مبینا پرکم:

من آرزوی بزرگی در این زندگی ندارم؛ فقط می‌خواهم بتوانم برای یک‌بار که شده گوشواره به گوش‌هایم بیندازم اما نمی‌توانم زیرا هر دو گوشم را از دست داده‌ام.

آرزو طاهرآبادی:

من از آینه متنفرم. مدت‌هاست که خودم را در آینه ندیده‌ام. سوختگی ما را از همه‌چیز محروم کرد. دوست دارم ابرو داشته باشم اما ندارم و هر روز قبل هر از کاری باید با مداد ابروهایم را درست کنم

فریده امیدوار:

من دوست دارم والیبال بازی کنم اما انگشت‌های قطع‌شده‌ام اجازه چنین کاری را به من نمی‌دهند

آمنه اسماعیل‌پور:

من آرزو دارم که دست‌ها و صورتم خوب بشود. آرزو دارم پزشک بشوم و بتوانم افرادی مثل خودم را درمان کنم تا دیگر هیچ‌ انسانی درد و رنج دختران شین‌آباد را تجربه نکند.

مهناز محمدپور:

ما همه مانند هم هرشب از درد تیشوها خواب‌مان نمی‌برد. به دلیل حجم بزرگ تیشوها نمی‌توانیم لباس‌های کردی بپوشیم؛ خیلی آزاردهنده‌‌اند.

عسیرن معروفی:

ما فقط در گذشته زندگی می‌کنیم و تا وقتی که حال‌مان خوب نشود، سایه شوم گذشته از سر ما برداشته نمی‌شود. از نگاه ترحم‌انگیز مردم خسته‌ایم.

سیما شادکام:

من به‌تازگی دچار افسردگی شدید شده‌ام و در بسیاری از مواقع بی‌هوش می‌شوم که می‌گویند به دلیل میزان افسردگی بالاست

حسین‌احمدی‌نیاز(وکیل بچه‌های شین‌آباد):

دولت باید بچه‌ها را به خارج از کشور بفرستد. مگر در دوره جنگ جانبازان عزیز کشور را برای درمان به خارج اعزام نمی‌کردند؟ ما توقع داریم با همان رویکرد با این بچه‌ها هم مواجه شوند.

منبع : قانون