اما

خوابی ندیده ام اما

تعبیر هر روزه ام نا خوشیست

می نرسانده ام به دهان اما

حالتم همواره بیهشیست

سینه پر زغوغاست اما

تقدیرم پیوسته خامشیست

بر هر سایه شعری نوشتم اما

گویی سرنوشتم فراموشیست

گلهای باغچه مرا به خود میخوانند اما

شعر خزان بر دهان اقدامم به چاوشیست

نور از هر روزن سوسو میزند اما

سایه های نبودنت بر من پوششیست

بر این خانه گذر نکردی اما

چشمم هنوز به راه پیچشیست

خطایی زمن سر زد میدانم اما

مرا هنوز زتو امید بخششیست