راه

مرا فرصت نیست

مرا قدرت نیست

افسوس

گر این دو مرا میبود

بلندای زمان را برایت شعر میسرودم

ستارگان را به نامت شماره میکردم

چشم که باز میکنم در چهار سوی من بیابانیست

که پرشده از ردپای تو

ای فراسوی زمان

ای شماره ی ستارگان تو را ناچیز

ای دست نیافتنی

.

.

.

.

.

.

.

.

دیدارت را در راهم.