بهانه ی دلگیر

چند روزیست قلمم منتظر بهانه ایست

چند روزیست که اشک و آه بی صدا قوت من است

                                                               سینه ام دفینه ی فغانه ایست

دیر وقتیست که ساقی رفته است

                                             میکده خالی از نغمه ی مستانه و آتش پیمانه ایست

باز آی ساقیا ببین چگونه ایم

باز آی و ساقی باش این درد آشامان درد نوش را

باز آی و لباس باش این جامه دریدگان حق پوش را

باز آی که برهنه فریاد کرده اند برهنه پایان را

باز آی و گلستان کن این خشکیده دشت بی سامان را

آری ساقیا بیا و ببین چگونه مانده ایم:

چون جمعه ای خلوت پراز گلایه مانده ایم

در راه آن ناکجای آباد

چون پرستویی غریب

                              بی آب ودانه مانده ایم

جز تو بهانه ها دلگیرند

                            باز آی ساقیا

                                                        ما در بهانه مانده ایم .