صبحگاه

آنجا به تاریکی جاری به جویبار شب

در سوسوی ضعیف نور ستارگان

در گذر از گذرگاه آغشته به شک

من به دنبال خود میگشتم

                        به زیر و بالای هر چه بودونبود

                                                           تک به تک.

اینجا تاریکی هنوز به شب روان است

و از پنجره ی اتاق من

سوسوی ستارگان

به تاب و توان است

اما در میان هر آنچه هست و نیست

من خود را در میان خطوط دفتری یافته ام

ببین چه حکایتیست.

آری من چه هستم جز خون سیاه رنگ قلمی

که سر بریده شد به دست جلاد ذهن من

                                         به وسوسه ی دانستن

تا غرق کنم در جاری خون قلمم

                                        غول بد هیکل ندانستن.

اما او هرازچندگاه

سربرآورد از میان خونابه ها

و به فریادهای مکرر

وا میدارد مرا

                  به سرهای بریده ی بیشتر.

دانسته های من پایه هایی از هستی من اند

وبرکویر وجودم

نادانسته های من کوههایی از نیستی من اند

آری من پیوسته مجموعه ای از هست ونیستم

اما من بر چه معلق واری استوارم ؟

دانسته هایی که از من نیستند!؟

ناگهان ستارگان فرو ریختند

وتاریکی به اتاقم طغیان کرد

او مرا بسوی روشن صبحگاه

                                                 باخود روان کرد