دانلود تحقیق آماده قالب word با عنوان مدیریت ابراهیم در قرآن ۱۶ ص

مدیریت ابراهیم در قرآن

ابراهیم (ع) در قرآن عهده دار بررسی و تحلیل ابعاد زندگی و شخصیت بزرگ ابراهیم خلیل (ع) و کنار زدن پرده ابهام از چهره این بزرگ اسوه بشریت با محدودیت قرآن کریم می باشد.

 

مقدمه

ابراهیم (ع) اولین پیامبر کتاب اسمانی و دومین پیامبر اولوالعزم و بزرگترین شخصیت های الهی است که نقش تاریخ سازی او در جوامع انسای بر کسی پوشیده نیست. او تنها شخصیتی است که در طول تاریخ در میان همه ادیان توحید از بیشترین احترام و عذت و شرافت برخوردار است. نام ابراهیم (ع) یکی از بزرگترین نام های تاریخ است هیچ نقطه ای نیست که نام ابراهیم در آنجا به گوش نخورده باشد. 

ابراهیم (ع) در قرآن عهده دار بررسی و تحلیل ابعاد زندگی و شخصیت بزرگ ابراهیم خلیل (ع) و کنار زدن پرده ابهام از چهره این بزرگ اسوه بشریت با محدودیت قرآن کریم می باشد. 

خاندان ابراهیم 

بنابر روایت عهد عتیق ابراهیم به قبایل آرامی که از جزیره العرب به کرانه های فرات کوچیده بودند نسبت می برد. اما برخی از محققان نیاکان ابراهیم را از همان آموریانی دانسته اند که از جزیره عربی به عراق و شام تاختند. آرامیها در حران نزدیک به سرچشمه های رود بلیخ و خابور مستقر بودند و ظاهرا در اواسط نیمه ی دوم هزاره ی سوم ق . م به سبب رونقی که در شهر اور پدید آمد گروههایی از آنان به آن شهر مهاجرت کرده بودند اما هنگامی که اور با هجوم قبایل آموری و حملات عیلامیها ویران شد آرامیهای مهاجر دوباره به موطن اصلی خود بازگشتند که پدر ابراهیم در راس یکی از خاندان هایی قرار داشت که در مهاجرت از اور رهسپار حران شدند. 

با توجه به آنچه باستان شناسان درباره هجرت آرامیان گفته اند می توان دریافت که خاندان ابراهیم در اوایل هزاره دوم ق . م به این منطقه کوچ کردند. مورخان و نویسندگان متقدم نیز از حران به عنوان موطن پدر ابراهیم سخن رانده اند. 

سلسله نسب ابراهیم (ع) براساس روایت عهد عتیق چنین است: ابراهیم پسر تارح پسر ناحور پسر عو پسر فالح پسر عابر پسر شالح پسر ارفکشاد پسر سام پسر نوح که توسط بسیاری از مورخین و سایر دانشمندان اسلامی با تغییراتی جزئی تکرار شده است. 

درباره پدر ابراهیم (ع) میان عهد عتیق و قرآن کریم و به تبع آنها میان مفسران و مورخان اختلاف شدید وجود دارد. چنان که ملاحظه گردید براساس روایت عهد عتیق نام پدر ابراهیم تارح است در حالی که در قرآن کریم نام آور آزر ذکر شده است. 

کلمه ابراهیم و معنای آن 

شکلهای گوناگون این نام در منابع دینی و غیر دینی با افزایش ادغام یا جابجایی حروف و هجاها می تواند حاکی از شهرت و رواج آن در منطقه هلال خصیب باشد شکل ابرام در نخستین موضعی که عهد عتیق به آن اشاره کرده همچون نام های یعقوب و یوسف در سده های 20 و 19 ق.م در میان آموریها و سایر اقوام منطقه دیده شده است همچنین شکلهای اباراما – ابام راما – اب رامو – اب راما در کتیبه های اکدی دیده شده است. 

جو الیقی نیز شکلهای ابراهام – ابراهم- ابراهم را ذکر کرده است و آن را نامی کهن و غیر عربی دانسته اند. 

جوهری گوید: 

ابراهیم اسمی است غیر عربی به لغات مختلف خوانده شده است که از آن جمله است ابراهام و ابراهم بحذف یاء و ابرهم و ابراهم و ابراهم و ابراهم و ابراهیم و ابرهوم. 

برخی معتقدند که معنی ابراهیم (اب رحیم) بوده است یعنی پدر مهربان سپس حاء رحیم به هاء تبدیل گردید. 

بعضی دیگر گویند معنی ابراهیم از (بریی ءمن الاصنام) و (هام الی ربه) می باشد. یعنی از بت ها دوری جسته و به خداوند خویش گرویده است. 

درباره معنای ابرام: 

نخستین بخش آن (اب) به معنای پدر بی شک سامی است. 

دومین بخش آن را به احتمال از Raamu اکدی به عنای دوست داشتن یا از Rwm سامی غربی به معنای بلند مرتبه یا عالی دانسته اند بر این اساس معنای (پدر عالی یا متعالی) را برای (ابرام) نمی توان نا متحمل شمرد. 

علامه مجلسی در بحار الانوار به نقل از کتاب علل الشرائع می نویسد: 

(انه سمی ابراهیم ابراهیم لانه هم فبر و قد قیل : انه هم بالاخرته فبری من الدنیا)

یعنی ابراهیم بدنی جهت به این اسم نامیده شده که با تلاش و کوشش مال و ثروت به دست می آورد و در راه خداوند بخشش می نمود. و نیز گفته شده که وجه تسمیه او به این نام به خاطر این بوده است که او به خاطر آخرت تلاش می کرد و از دنیا پرهیز داشت.

قول دوم تورات که در تولد ابراهیم در شهر حران تصریح دارد به دلیل تعارض با قول اول و تعارض با مسافرت و هجرت پدر ابراهیم همراه با ابراهیم و برادران او به سوی حران که در باب یازدهم سفر پیدایش امده است باطل است و شاید به همین دلیل اکثرا آن را نقل نکرده اند بدین جهت دانشمندان در نقل نظر تورات تنها به قول نخست یعنی اورکلدانیان اکتفا می کنند. محمد رشید رضا در مورد اورکلدانیان می نویسد: 

در زبان عبری به سرزمین نیز اور گفته می شد چنان که یهودیان به مشهورترین مکان مقدس خویش اروشلیم می گویند که شلیم در زبان آنها به معنی سلام است پس اورکلدانیان یعنی سرزمین کلدانیان. 

اگر نظر محمد رشید رضا را در این باره بپذیریم می توانیم آنچه را که احادیث معصومین (ع) و کتب تاریخی مسلمانان آمده است با نظر تورات (البته قول اول آن) جمع نماییم. به این معنی که هر دو قول اتفاق دارند در این که زادگاه ابراهیم در منطقه بابل و بین النهرین بوده است و چون در سرزمین بابل کلدانیان می زیستند در نظر یهودیان بابل اورکلدانیان معروف بوده است یعنی سرزمین کلدانیان. 

از سوی دیگر کوثی ربا نیز یکی از بلاد بابل می باشد پس اختلاف زیادی در این جهت وجود ندارد. با اینکه در بعضی مواقع حتی از تل ابراهیم یا تل مقیر نیز به عنوان زادگاه ابراهیم (ع) یاد شده است ولیکن مسلم است که اکثریت قریب به اتفاق آراء و اقوال در این زمینه دلالت دارد که ابراهیم خلیل در منطقه بابل تولد یافته است اما در عین حال با وجود اختلافات لفظی در این اقوال به نظر می رسد یکی احتمال به طور جدی وجود داشته باشد که همه ی این الفاظ به ظاهر متفاوت از یک مکان و یک واقعیت دارای اسمهای گوناگون حکایت می کنند. 

چنان که تل ابراهیم – تل مقیر – اوروکوثی بر سرزمین واحدی که زادگاه ابراهیم (ع) بوده است اطلاق می گردد. 

متن کامل را پس از پرداخت وجه می توانید دانلود نمایید.لطفا مشخصات خواسته شده را جهت پیگیری پرداخت دقیق وارد نمایید.

نوع فایل ： word  فایل زیپ شده

تعداد صفحات 16

حجم ：  67   kb

مبلغ قابل پرداخت 20000  ریال

پس از پرداخت موفق وجه به صورت خودکار به صفحه دانلود هدایت می شوید و می توانید فایل را دانلود کنیددر صورت هرگونه مشکل با پشتیبانی 09357668326 تماس بگیرید.

نام و نام خانوادگی :
ایمیل :
موبایل :